ترجیح انگلیسی ها کدام است/ باشگاه یا تیم ملی؟ مسئله این است

به گزارش "ورزش سه"،‌ با این حال به جای اینکه به بازیکنان خسته فرصت استراحت داده شود، در هفته هایی که لیگ تعطیل است، بازی های دوستانه برای تیم‌های ملی در نظر گرفته می‌شود. این منطق فوتبال برای شماست. یک بار روی هاجسون عنوان کرده بود که استیون جرارد از مفصل ران دچار مشکل شده و نمی‌تواند سه شیرها را در دیدار مقابل آلمان همراهی کند. من شرط می‌بندم راجرز در آن دوره از شنیدن این خبر خوشحال شده بود.

وقتی آن موقع از راجرز پرسیدم چرا از هاجسون نمی‌خواهد به جرارد استراحت دهد، سرمربی لیورپول چهره ای با وحشت ساختگی به خود گرفت و گفت:" تیترهای فردا را تصور کن. راجرز از تیم ملی خواست به جرارد استراحت دهد." می‌شد منظورش را درک کرد.

عجیب نیست که آرسن ونگر نیز گاهی تلاش می‌کند به صورت خصوصی لابی کند مخصوصا وقتی که باشگاه آرسنال،‌زمین تمرین لاندن کالنی را به اتحادیه اجاره داد تا در زمانی که استادیوم سنت جورج پارک دچار مشکل شده بود، از آن استفاده کنند. مصداق امروز این موضوع دنیل استوریج است.

شکی نیست که اگر استوریج روی فرم باشد، می‌تواند یک تنه نتیجه بازی را تغییر دهد و همه چیز را به نفع انگلیس رقم بزند. با این حال او به سختی خود را برای حضور در یورو آماده کرد و مسلما باشگاه لیورپول از این موضوع به شدت نگران است. همینطور جک ویلشر که بیشتر  فصل را به دلیل مصدومیت از دست داده بود ولی با تلاش بسیار در هفته های منتهی به یورو، خود را برای این رقابت ها آماده کرد، اتفاقی که می‌تواند باز هم منجر به دوری او از میادین برای آرسنال شود.

ونگر امیدوار است که ویلشر بدون مشکل یورو را پشت سر بگذارد تا از پیش فصل در اختیار تیم قرار بگیرد و آنها بتوانند از ستاره جوانشان استفاده کنند. شرط می‌بندم ونگر هم در صحبتی که با هاجسون داشته به این موضوع تاکید کرده است. این مشکل ویلشر است. او بارها و بارها در طول چند سال اخیر مصدوم شده و به استراحتی طولانی مدت و خوب نیاز دارد.شاید در تیم های ملی دیگر این موضوع خیلی مصداق نداشته باشد و سرمربیان مراعات باشگاه ها را کرده و به بعضی بازیکنان خسته استراحت بیشتری بدهند.

با این حال، اگر صادقانه موضوع را بررسی کنیم، این موضوع از تمام جهات می‌تواند منفی باشد. مصدومیت‌هایی برای بازیکنان به وجود خواهد آمد، مربیان مایوس می‌شوند و برای باشگاه فاجعه رخ می‌دهد. همیشه یک مصدومیت جدی در یک اردو به وجود می‌آید. یک نفر با مصدومیت همسترینگ، ران پا یا زانو باز می‌گردد. همچنین نمی‌توان  یک تیم ملی که خود را برای شرکت در رقابتی مثل یورو آماده می‌کند را سرزنش کرد و همچنین نمی‌توان آن مربی که دوست دارد بازیکنانش برای بازی های باشگاهی استراحت کند را مقصر دانست.

البته موضوع خیلی ساده است. فوتبال یعنی نفع شخصی. یک هوادار دوآتشه، باشگاهش را به تیم ملی انگلیس ترجیح می‌دهد. اگر از یک هوادار آرسنال بپرسید که دوست دارد انگلیس قهرمان جهان شود یا آرسنال لیگ برتر را ببرد، احتمالا پاسخش را می‌دانید. بیشتر هواداران، باشگاه را ترجیح می‌دهند. در ماه آوریل، در بحبوحه رقابت برای قهرمانی لیگ، آیا یک هوادار حاضر است ستاره تیمش 3 هفته از میادین به دور باشد که برای جام جهانی یا یورو در اردوی تیم ملی شرکت کند؟ مطمئنا نه.

بدین ترتیب، اینکه وانمود کنیم در جنگ بین باشگاه و تیم ملی، یک برنده همیشگی وجود دارد را تمام کنیم. هیچ کدام عقب نمی‌شینند. مثل این است که انتظار داشته باشیم سازمان لیگ و اتحادیه فوتبال، با یکدیگر همکاری داشته باشند. چنین اتفاقی رخ نخواهد داد. به همین اندازه اشتباه است که سهمیه ی بازیکنان بومی دوباره فعال شود. مسلما باشگاه‌ها با چنین قانونی ضعیف تر خواهند شد،‌ا استانداردها پایین تر می‌آید و بازیکنان انگلیسی نیز ضعیف تر می‌شود.

مشکل اینجاست که وقتی انگلیس وارد این چرخه ای پرتنش شده، اسپانیا خیلی راحت این مشکل را حل کرده و به مسیرش ادامه می‌دهد. شاید می‌توانیم کاری در این زمینه انجام دهیم و شاید هم نه ولی تعطیلات نیم فصل هیچگاه نمی‌تواند راه حلی برای این موضوع باشد.

همچنین این موضوع نشان می‌دهد که چرا هواداران از بخش‌های مختلف کشور، طرفدار تیم‌های بزرگ شده اند و نه تیم‌های شهرشان . و وقتی هوادار تیم های بزرگ هستند، قبولاندن هواداری انگلیس به آنها کار بسیار دشواری خواهد بود.انگلیس در حال حاضر در یورو حضور دارد و تمام کشور درگیر این موضوع هستند ولی تا وقتی دغدغه ی اصلی هواداران هستند، تنها یک پیروز در جنگ بین باشگاه و تیم ملی وجود دارد.

جان کراس - میرر

ترجمه: روزبه مهری